بازیکنانی که برای رئال و بارسا بازی کرده اند

در دنیای فوتبال، رقابت‌هایی به بزرگی و شهرت ال‌کلاسیکو بسیار انگشت‌شمارند. دشمنی تاریخی میان بارسلونا و رئال مادرید، دو باشگاه بزرگ و پرافتخار جهان، در گذر زمان همچنان زنده مانده و شعله‌های شور و هیجان را در دل هواداران ۹ تا ۹۹ ساله شعله‌ور نگه داشته است.

۱۰ گلزن برتر تاریخ ال کلاسیکو؛ آمار اسطوره‌های رئال و بارسا در بهترین دربی دنیای فوتبال

این دشمنی به‌حدی عمیق است که حتی نام بردن از بازیکنانی که پیراهن هر دو تیم را بر تن کرده‌اند، نوعی تابو تلقی می‌شود. با این حال، این موارد کاملاً استثنایی نیستند؛ چرا که ۳۸ بازیکن شجاع در تاریخ، تصمیم گرفته‌اند رنگ‌ لباس این دو قطب فوتبال اسپانیا را تجربه کنند. در این مقاله فهرستی از این بازیکنان را گردآوری کرده و به‌طور ویژه به ۱۰ بازیکن مشهوری پرداخته‌ایم که هم برای بارسلونا و هم برای رئال مادرید به میدان رفته‌اند.

نکته: در نیمه نخست قرن بیستم، انتقال یا حتی قرض‌دادن بازیکنان برای یک یا دو مسابقه، امری نسبتاً رایج بود. بسیاری از بازیکنان ذکرشده در فهرست نیز، دقیقاً در چنین شرایطی برای تیم رقیب بازی کرده‌اند.

تمام بازیکنانی که هم برای رئال مادرید و هم بارسلونا بازی کرده‌اند

۱۰- آلفونسو آلبنیز

بارسلونا (۱۹۰۲-۱۹۰۱)، رئال مادرید (۱۹۱۲-۱۹۰۲)

آلفونسو آلبنیز در تاریخ فوتبال به‌عنوان اولین بازیکنی که پیراهن هر دو تیم بارسلونا و رئال مادرید را بر تن کرد، شناخته خواهد شد. او بازیکن باشگاه کاتالانی بود و در نخستین ال‌کلاسیکوی تاریخ، در آغاز قرن بیستم، برای بارسلونا به میدان رفت. این هافبک اسپانیایی در سال ۱۹۰۲ به باشگاه کاسا بلانکا (لقب رئال مادرید) پیوست.

اما این انتقال بیش از آن‌که انگیزه‌ای ورزشی داشته باشد، تصمیمی تحصیلی و آکادمیک بود. آلبنیز ترجیح داد تمرکزش را روی درس بگذارد تا فوتبال، و به همین دلیل تا ۹ سال بعد برای تیم اصلی رئال مادرید به میدان نرفت. او تنها یک حضور شناخته‌شده با پیراهن باشگاه مادریدی داشت—و همان یک بار، تنها بازی ثبت‌شده‌اش برای سفیدپوشان پایتخت اسپانیا بود.

۹- جوزپ سامیتیر

بارسلونا (۱۹۳۲-۱۹۱۹)، رئال مادرید (۱۹۳۴-۱۹۳۲)

پیش از آن‌که به‌عنوان مدیر فنی بارسلونا شناخته شود ( کسی که نقش مهمی در آوردن ستاره‌ای چون اِواریستو به کاتالونیا داشت) جوزپ سامیتیر نخست در قامت یک بازیکن برجسته با پیراهن آبی‌واناری ظاهر شد. او بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۳۲ مهاجم باشگاه بارسلونا بود و در این مدت به تیم کمک کرد تا افتخارات متعددی کسب کند، از جمله نخستین قهرمانی در لالیگا در سال ۱۹۲۹ و ۱۲ عنوان قهرمانی لیگ کاتالونیا.

اما پس از ۱۳ سال حضور در باشگاه و در پی سردی روابطش با مدیران تیم، سامیتیر از بارسا جدا شد و به رئال مادرید پیوست؛ باشگاهی که به‌خوبی از این فرصت بهره برد. اگرچه دوران حضور او در مادرید چندان طولانی نبود، این بازیکن باتجربه موفق شد در همین مدت کوتاه، یک قهرمانی دیگر در لالیگا و یک عنوان کوپا دل‌ری به کارنامه پرافتخار خود اضافه کند.

۸- اواریستو

بارسلونا (۱۹۶۲-۱۹۵۷)، رئال مادرید (۱۹۶۵-۱۹۵۲)

اِواریستو، اسطوره باشگاه بارسلونا و به‌طور کلی یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل، جایگاه ویژه‌ای در این فهرست دارد. او در سال ۱۹۵۷ از باشگاه فلامینگو به بارسلونا پیوست و خیلی زود به یکی از مهاجمان تأثیرگذار در فوتبال اروپا تبدیل شد. این بازیکن اهل ریودوژانیرو، طی پنج سال حضور در بارسلونا، عناوین متعددی کسب کرد و با نمایش‌های به‌یادماندنی‌اش در ذهن هواداران ماندگار شد.

اما در سال ۱۹۶۲، پس از آن‌که باشگاه بارسلونا حاضر نشد به او اجازه دهد در جام جهانی فوتبال که در سوئد برگزار می شود—که با قهرمانی برزیل در دوران جوانی پله به پایان رسید—تیم ملی کشورش را همراهی کند، او تصمیم به جدایی گرفت و به رئال مادرید پیوست. در مادرید، اگرچه اواریستو موفق به کسب دو قهرمانی لالیگا شد، اما مصدومیت شدید زانو باعث شد تعداد بازی‌هایش در مادرید بسیار محدود باقی بماند.

۷- برند شوستر

بارسلونا (۱۹۸۸-۱۹۸۰)، رئال مادرید (۱۹۹۰-۱۹۸۸)

پس از آغاز دوران حرفه‌ای‌اش با باشگاه اف‌سی کلن، برند شوستر در سال ۱۹۸۰ وطنش آلمان را ترک کرد و به باشگاه بارسلونا پیوست. او به‌مدت هشت سال در ترکیب بارسا بازی کرد و به‌عنوان یک رهبر در خط میانی تیم کاتالانی، درخشش قابل‌توجهی داشت و گل‌های متعددی به ثمر رساند. اما با وجود استعداد بی‌چون‌وچرایش، شوستر همواره به‌خاطر روحیه‌ی سرکش و شخصیت تندش مورد انتقاد هم‌تیمی‌ها قرار می‌گرفت.

انتقال شوستر به رئال مادرید در سال ۱۹۸۸ خود گواهی بر این تنش‌ها بود—و پیوستن او به اتلتیکو مادرید پس از تیم اصلی شهر مادرید نیز، مهر تأییدی بر مسیر غیرمتعارف حرفه‌ای‌ این ستاره آلمانی. لقب «فرشته بلوند» (Der Blonde Engel) که طرفداران به او داده بودند، به‌خوبی تضاد درونی‌اش را نشان می‌داد: ترکیبی از نور و سایه. اما یک چیز درباره‌ این بازیکن قطعی بود: هیچ‌کس نمی‌توانست نسبت به برند شوستر بی‌تفاوت باشد.

۶- میکل لادروپ

بارسلونا (۱۹۹۴-۱۹۸۹)، رئال مادرید (۱۹۹۶-۱۹۹۴)

به درخواست مستقیم یوهان کرایف، میکل لادروپ در سال ۱۹۸۹ از باشگاه لاتزیو به بارسلونا منتقل شد. این هافبک دانمارکی خیلی زود به یکی از مهره‌های کلیدی بارسای افسانه‌ای دهه ۹۰ تبدیل شد—تیمی که بسیاری هنوز هم آن را یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال می‌دانند. اما در سال ۱۹۹۴، پس از پنج فصل موفق، لادروپ هم‌زمان با کرایف—که از سمتش برکنار شده بود—نیوکمپ را ترک کرد و به رئال مادرید پیوست.

این انتقال آغازگر ماجراجویی دو ساله‌ای بود که طی آن، لادروپ که پیش‌تر قهرمانی در لیگ قهرمانان ۱۹۹۲ را با بارسا تجربه کرده بود، موفق شد پنجمین قهرمانی پیاپی‌اش در لالیگا را به‌دست آورد—این‌بار با پیراهن رئال مادرید. بازی‌های درخشان او باعث شد تا این بازیکن دانمارکی در دل هواداران کهکشانی‌ها نیز جایگاهی فراموش‌نشدنی پیدا کند.

۵- میگل سولر

بارسلونا (۱۹۹۵-۱۹۸۸)، رئال مادرید (۱۹۹۶-۱۹۹۵)

حضور در ترکیب هر دو تیم بارسلونا و رئال مادرید به‌تنهایی تصمیمی جنجالی در دنیای فوتبال محسوب می‌شود؛ اما تصور کنید بازیکنی علاوه بر این دو، برای اسپانیول و اتلتیکو مادرید—دو رقیب بزرگ دیگر این دو باشگاه—نیز بازی کرده باشد! این دقیقاً همان کاری‌ است که میگل سولر انجام داده است.

این مدافع چپ با دورانی حرفه‌ای به‌مدت دو دهه، یکی از معدود بازیکنانی است که بازی در تیم های متعلق به هر چهار گوشه کشور اسپانیا را تجربه کرده. سولر فوتبالش را از اسپانیول آغاز کرد و سپس در سال ۱۹۸۸ به بارسلونا پیوست؛ جایی که تا سال ۱۹۹۱ بازی کرد و پس از یک وقفه کوتاه، بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۳ نیز بار دیگر به نیوکمپ بازگشت. پس از مدتی حضور در اتلتیکو مادرید، این بازیکن که ۹ بازی ملی نیز در کارنامه دارد، سرانجام در فصل ۱۹۹۶–۱۹۹۵ به رئال مادرید پیوست و یکی از نادرترین مسیرهای فوتبالی در تاریخ اسپانیا را رقم زد.

۴- لوییس انریکه

رئال مادرید (۱۹۹۶-۱۹۹۱)، رئال مادرید (۲۰۰۴-۱۹۹۶)

برای نسل جوان‌تر، تصویر لوئیس انریکه بیشتر با عنوان یک مربی سرشناس شناخته می‌شود—برنده لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۵ با بارسلونا و اکنون سرمربی باشگاه پاری‌سن‌ژرمن. اما برای نسل‌های قدیمی‌تر، او همچنان هافبک درخشانی است که بیش از ۲۰۰ بازی برای رئال مادرید و بارسلونا انجام داد.

انریکه، چه به‌عنوان بازیکن و چه مربی، شخصیتی قاطع و قدرتمند دارد. او زمانی که پس از پنج فصل حضور در رئال مادرید به بارسلونا پیوست، بی‌پرده از کم‌لطفی هواداران مادریدی سخن گفت و از اینکه آن‌طور که باید مورد تقدیر قرار نگرفته، گلایه کرد. در عوض، هواداران بارسلونا بودند که عشق و احترامی که انریکه به دنبالش بود را به او ارزانی داشتند—عشقی که سرنوشت او را برای همیشه به باشگاه کاتالان پیوند زد.

۳- لوییس فیگو

بارسلونا (۲۰۰۰-۱۹۹۵)، رئال مادرید (۲۰۰۵-۲۰۰۰)

بدون شک، انتقال لوییس فیگو از بارسلونا به رئال مادرید جنجالی‌ترین مورد در این فهرست است—و شاید یکی از جنجالی‌ترین نقل‌وانتقالات تاریخ فوتبال. این بازیکن پرتغالی که به‌عنوان یکی از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ کشورش شناخته می‌شود، در سال ۱۹۹۵ به بارسلونا پیوست و به‌سرعت به ستاره‌ای جهانی بدل شد که در کسب افتخارات متعدد برای بارسا نقش کلیدی ایفا کرد.

اما در سال ۲۰۰۰، در زمانی که باشگاه بارسلونا درگیر بحران‌های مدیریتی بود، فیگو تلاش کرد از این فرصت برای افزایش دستمزد استفاده کند. این درخواست با مخالفت مدیریت وقت مواجه شد، و همین مسئله، آغازگر خروج شوکه‌کننده فیگو از نیوکمپ به مقصد رئال مادرید بود—انتقالی که فلورنتینو پرز، نامزد وقت ریاست باشگاه رئال مادرید، از آن به‌عنوان وعده انتخاباتی خود برای جذب آرا استفاده کرده بود.

این تصمیم برای هواداران بارسلونا ضربه‌ای عاطفی و بی‌سابقه بود؛ چرا که بازیکنی که اهل آلمادا بود، به بت محبوب نیوکمپ تبدیل شده بود—و حالا، با پیراهن دشمن سنتی وارد نیوکمپ می‌شد… و با بارانی از اسکناس‌های تقلبی و سر خوک از او پذیرایی شد!

۲- رونالدو نازاریو

بارسلونا (۱۹۹۷-۱۹۹۶)، رئال مادرید (۲۰۰۷-۲۰۰۲)

برخلاف بسیاری از بازیکنانی که سابقه بازی در هر دو تیم بارسلونا و رئال مادرید را دارند، رونالدو نازاریو همچنان از معدود چهره‌هایی است که هواداران هر دو باشگاه برای او احترام و علاقه قائل‌اند. این مهاجم برزیلی پس از دو فصل درخشان در تیم پی‌اس‌وی آیندهوون، به بارسلونا پیوست و خیلی زود با استعداد خارق‌العاده‌اش، علاقمندان به لالیگا را مسحور خود کرد.

او تنها یک فصل در نیوکمپ بازی کرد، اما در همین مدت کوتاه، در ۴۹ بازی ۴۷ گل به ثمر رساند و موفق شد جایزه توپ طلا را به‌دست آورد—آن هم به‌عنوان جوان‌ترین برنده تاریخ این جایزه. رونالدو در سال ۱۹۹۷ به اینتر میلان رفت و پس از پنج فصل حضور در فوتبال ایتالیا، به رئال مادرید پیوست؛ جایی که بار دیگر درخشید و پس از کسب دومین توپ طلای خود، در سال ۲۰۰۳ قهرمانی لالیگا را نیز به افتخاراتش افزود.

۱- ساموئل اتوئو

رئال مادرید (۲۰۰۰-۱۹۹۷)، بارسلونا (۲۰۰۹-۲۰۰۴)

شاید فراموش کرده باشید، اما ساموئل اتوئو اولین قرارداد حرفه‌ای‌اش را با رئال مادرید امضا کرد. ماجراجویی‌ای که سه فصل به طول انجامید، اما در این مدت، مهاجم کامرونی تنها هفت بار با پیراهن رئال به میدان رفت و در این دوران، سه فصل متوالی نیز به صورت قرضی به باشگاه‌های دیگر فرستاده شد.

در سال ۲۰۰۰، اتوئو به رئال مایورکا پیوست، در آنجا بود که شکوفا شد و نگاه‌ها را به‌سوی خود جلب کرد. در سال ۲۰۰۴ این مهاجم کامرونی به بارسلونا پیوست و در نیوکمپ، خیلی زود به ابرستاره‌ای بی‌چون‌وچرا بدل شد. او هم گل‌های فراوانی به ثمر رساند و هم جام‌های متعددی را با بارسا کسب کرد و البته جایگاهش را در میان بزرگان فوتبال جهان تثبیت نمود. اتوئو به مدت پنج فصل برای بارسا بازی کرد، و پس از آن به اینتر میلان پیوست؛ جایی که فصل تازه‌ای از دوران حرفه ایش را رقم زد.